ထပိန္တထည္ (၀တၳဳတို)

အကၽြႏ္ုပ္တရက္နိ ဖ်ားနီလို႔ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္၊၊ တခါတရီ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လို႔ ဖ်ားကြန္ေဆာင္ဖူးပါသည္၊၊ အခုက အသည္းအသန္အဆင့္အထိ မေရာက္ေကေတာင္က ေဂါင္းသင့္ေအာင္ကိုက္နီေရဆိုခါ ေအနိတရက္ ခြင့္တိုင္လိုက္ပါသည္၊၊ ရာသီဥတုကလည္း အယင္ႏွင့္မတူ၊၊ အခုလည္းသြင့္ႀကည့္ အျပင္မွာ မိုးႀကီးလီႀကီးလိုက္နီသည္၊၊ သာမန္ဆိုေက ေအအခ်ိန္ မိုးရြာရဖို႔ အခ်ိန္မဟုတ္၊၊ လူႀကီးတိကစီ ႐ိုးမေတာင္က အပင္တိျပဳန္းလားခလို႔ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္စြာလို႔ ေျပာပါသည္၊၊ ေတာင္မွာအပင္မဟိစြာႏွင့္ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္စြာ ပဇာဆိုင္ေရလဲမသိ၊၊ ေတာင္ကအပင္တိျပဳန္းလားခစြာမဟုတ္ဘဲ တမင္ျဖဳန္းပစ္လိုက္ကတ္စြာလို႔ အကၽြႏ္ုပ္ထင္ပါသည္၊၊

အေနာက္ေတာင္မုတ္သုံလီက တပ်င္းတိုက္နီလို႔ အိမ္ေဘးကစိုက္ထားေရကြမ္းသီးပင္တိ၊ အုန္းပင္တိ သံျဖဴေခါင္ကို တဘုန္းဘုန္းသတ္နီလို႔ စာအုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းဖတ္ဖို႔မရပါ၊၊ ေတာ္သိမ့္ယင့္။ အိမ္ရွိကသရက္ပင္ကို လမ္းခ်ယ္ဖို႔အတြက္ ခြတ္ရဖို႔ဆိုလို႔ ခြတ္ပစ္လိုက္ရဖို႔၊၊ လက္ထဲကစာအုပ္ကလည္း ေကာင္းခန္းေရာက္နီသည္၊၊ ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းအမ်ားႀကီးကပင္ အခက္အခဲတိကိုေက်ာ္ျဖတ္လို႔ ေအၿမီႀကီးမွာ သူမ်ားႏုိင္ငံႏွင့္တန္းတူ ရပ္တည္ႏိုင္ခသည့္ မ်ိဳးႏြယ္စုတခုအေၾကာင္းျဖစ္သည္၊၊

သူ႐ို႕တိရင္ဆိုင္ခရေရတိုက္ပြဲ၊ ခံစားခရေရဒုကၡသုခတိႏွင့္ ဇတ္သွ်ိန္ကလည္းျမင့္တက္လာသည္၊၊ စာဖတ္နီယင္း ေဘးနားကတင္ထားေရ ခြင္ခေလာက္ခံုထက္ခြက္ထဲက လက္ဖက္သုတ္တဇြန္းယူစားၿပီးေက အဖန္ရည္တတုတ္ေသာက္လိုက္သည္၊၊ လက္ဖက္သုတ္ကုိပဲဆီႏွင့္ သုတ္ထားလို႔ အိၿပီးေကမႊီးေရအရသာက ကေကာင္းေကာင္းပါသည္၊၊

အကၽြႏ္ုပ္သည္ လက္ဖက္သုတ္လွ်င္ ဆီတိအိုင္ၿပီးေကစီထည့္တတ္လို႔ အေဘာင္သွ်င္ကစီ (ေဟး ဆီတိ ယင္းေလာက္စ်ီးႀကီးစြာမွာ ေခၽြေခၽြတာတာသံုးပလင္။ သူမ်ားတိ ပဲဆီအစစ္ေတာင္မစားႏုိင္ကတ္ပ်ာယ္) အသိပီးပါေလ့ဟိပါသည္၊၊

ၿခီဖ်ားတိအီးလာလို႔ သိုးမႊီးပုဆိုးတထူႀကီးကို ၿခီမွာပတ္လိုက္သည္၊၊ အရာအိမ္ထက္မွာ အေဘာင္သွ်င္အိပ္နီလို႔ ေတာ္သိမ့္သည္၊၊ တခ်က္ရာျမင္ေက သူမ်ားတိခ်မ္းလို႔ ခ်ံဳဖို႔ပုဆိုးေတာင္မဟိစြာမွာ (နင္က ထိုခ်င့္၊ ေဒခ်င့္) ဟု ေျပာလိမ့္မည္။

(ေအာ္ အိမ္ကလူတိမဟိကတ္ပါလာ။)

တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္အသံတသံ အိမ္ရွိၿခံ၀ကထြက္ပါလတ္သည္။ အိမ္ထဲကနီ တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အိမ္အျပင္မွာထီးေဆာင္းလို႔ မိမၼတေယာက္ရပ္နီသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း အထုပ္တထုပ္ဖက္ထားသည္။ အိမ္ၿခံ၀ႏွင့္ သံုးေပေလာက္ရာ၀ီးေသာေၾကာင့္ ၾကင္းၾကင္းလင္းလင္းျမင္ရသည္။ အယင္ေခါက္ကဆိုေက ေအထက္၀ီးသိမ့္သည္။ လမ္းခ်ယ္ဖို႔အတြက္ ၿခံဖ်က္ပီးလိုက္ရလို႔ အခု ပိုနီးလားသည္။ အိမ္ကုိဖ်က္ပီးလိုက္ရဖို႔ တားတားေခ်လိုသည္။

အကၽြႏု္ပ္ ယင္းမမကိုျမင္ေသာအခါ အေဘာင္မကိုေခၚဖို႔ အိမ္ထက္ကိုၿပီးတက္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ ပဇာကိစၥလဲလို႔ တထင့္ထင့္ျဖစ္နီသည္။ အခုပိုင္ မိုးႀကီးလီႀကီးထဲမွာ လုပ္အားပီးလာေခၚစြာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္။ လုပ္အားပီးဖို႔လာေခၚေက ရပ္ကြက္ေကာင္စီက စစ္သားလူထြက္ စံထြန္းေအးမ်က္ႏွာကို အယင္ျမင္ရဖို႔။

အေဘာင္မ အိမ္ေအာက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဓျမရန္ကိုေၾကာက္လို႔ခတ္ထားေရ လက္ခုတ္သီးကို အယင္ဖြင့္ပီးလိုက္သည္။

ယင္းမမသည္ အိမ္ထဲသို႔ မ၀င္၀ံ့၀င္၀ံ့၀င္လာၿပီး သမံတလင္းမွာထိုင္ခ်လိုက္သည္။ တခႏၶာလံုး မိုးရီဘဘုတ္စြတ္နီသည္။ ေဆာင္းလာေရထီးက ၿမိဳ႕မေက်ာင္းဆြမ္းတကာေမာင္စိန္ထီးေလာက္မေကာင္း။ ထီးခ်ာက ဂ်ီသရီးက်ည္ဆံက်ထားေရပိုင္ အေပါက္တရာႏွင့္ လက္ကုိင္လည္းမဟိ။ ၀တ္ထားေရခ်န္သားအင္းက်ီက ပဇာေလာက္ၾကာပ်ာယ္လဲမသိ အေရာင္မေတာက္။ မီုးရီစြတ္လို႔ ျမင္မေကာင္းျဖစ္နီသည္။

ပိုဆိုးစြာ သူ႔ထပိန္။ ၀တ္ထားေရလို႔ေျပာစြာထက္ ပတ္ထားေရဆိုေက ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။ ပင့္ကူအိမ္ပိုင္ အထပ္တရာျခဳပ္ထားသည္။ မိုးရီစြတ္ဖန္မ်ားလို႔ ဆြီးပ်ာယ္ ထိုတစေဒတစ အနားလန္နီသည္။ မသကာေက အခ်ိန္မရြီးစုတ္လားႏိုင္သည္။

ၿခီမွာလည္း ဖိနပ္စီးမထား။ ရီႏူးလို႔ ၿခီတဖ၀ါးလံုး ျဖဴဖတ္ဖတ္အထြင္းထြင္းျဖစ္နီသည္။ လက္ထဲကအထုပ္ကို ေဘးသို႔ အသာေခ်ခ်လိုက္ေသာအခါ သမံတလင္းမွာရပ္နီေသာ အကၽြႏ္ုပ္၏ၿခီေထာက္ အအီးဓါတ္ကိုစုပ္ယူလိုက္ေယွာင္ ခံစားလားရသည္။

တခႏၶာလံုး ၾကက္သီးၿဖိန္႔ပနာ မ်က္စိမွာျမင္ရစြာ အဂယင့္လားလို႔ ကုိယ့္စြာကိုယ္ေတာင္မယံုႏိုင္ျဖစ္လားသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ အဂယင့္ဟုတ္ပါသည္။ လသားအရြယ္အဘုေခ်တေယာက္။ အသက္ဟိသိမ့္ယင့္လားမသိ။ ယင္းမမသည္ အေဘာင္မၿခီကိုကုိင္ပ်ာယ္ တပ်င္းငိုပါသည္။ အေဘာင္သွ်င္ကလည္း အိပ္မႊားဆံထ (ေဟး ထထ) ဆိုပ်ာယ္ အနားမွာ ထိုင္ခိုင္းပါသည္။

(အရီး အကၽြန္၀ါပိုကပါ။ ရြာပ်က္လို႔ထြက္ၿပီးလာစြာပါ။ အကၽြန္႔အိမ္သွ်င္လည္း ေပၚတာပါလားခလို႔ ငွက္ဖ်ားနန္႔ သီက်လားပါယာ။ အားကိုးဖို႔လူလည္းမဟိပါ။ အေခ်ကလည္းတဖက္။ ေတာင္းလို႔တာျဖစ္စားဖို႔ပ်ာယ္ဆိုပ်ာ စစ္ေတြကိုတက္လာစြာပါ။ အခု လားေတာင္းစားဖို႔ ၀တ္ဖို႔ထပိန္မဟိလို႔ မိုးရြာလို႔ အရီး႐ို႕အိမ္ကို၀င္လာစြာပါ။ ထပိန္တထည္ေလာက္ဟိေကသနားပါ။) ဟု ေျပာပါသည္။ ၿပီးေက ခ်ိတ္၍ငိုပါသည္။

(ေဟး တပိန္ကအေရးမႀကီး၊ အေခ်၀ါ) ဆိုပ်ာယ္ အေဘာင္သွ်င္က အေခ်ကို တခ်က္ငံုၾကည့္လိုက္သည္။ ကံေကာင္းသိမ့္ယင့္။ အေခ်မသီသိမ့္။ ယင္းေလာက္မိုးရြာစြာမွာ သားကိုရင္ႏွင့္အုပ္ပ်ာယ္ ဖိနပ္မပါလားနီေရ မိခင္တေယာက္မိတၲာကို နားလည္ခံစားမိပါသည္။

(အကၽြန္ ကံကေကာင္းဆိုးပါေရ) မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္အုပ္ထားသည္။ ဆက္ေျပာဖို႔စကား ငိုသံႏွင့္ထြီးနီသည္။ အေဘာင္သွ်င္ ျပင္တန္းခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။ ယင္းမမကို ေစာင့္ဖို႔ခိုင္းပနာ အိမ္ထက္ကိုတက္လားသည္။ ပါးစကလည္း (ေအာ္ ဒုကၡ၊ ဒုကၡ) လို႔ မၾကားတၾကားေျပာသည္။

ထပိန္ပီးဖို႔လူ ခံစားနီရေရဒုကၡလား။ ထပိန္မဟိေရလူ ခံစားနီရေရဒုကၡလား။ အေသအခ်ာ အကၽြႏ္ုပ္မေျပာတတ္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕တိမွာ ဒုကၡကေကာင္းမ်ားပါသည္။ ပဲဆီကို ေခၽြတာရေရဒုကၡ။ အပင္ခြတ္ခိုင္းလို႔ အပင္ခြတ္ပီးရေရဒုကၡ။ လမ္းခ်ယ္ဖို႔အတြက္ အိမ္ဖ်က္ပီးရေရဒုကၡ။ စ်ီးေဆာက္ဖို႔အတြက္ အိမ္ရႊိပီးရေရဒုကၡ။ ေယာက္ဖႏြားကို အလကားေက်ာင္းပီးရေရဒုကၡ။ ကန္ကမကန္ပါ။

အေဘာင္မ အိမ္ထက္ကဆင္းလာေရအခါ ထပိန္တထည္ လက္ထဲတြင္ပါလာပါသည္။ ယင္းမမသားေခ်အတြက္ အကၽြႏ္ုပ္၏ညီ အင္းက်ီတလံုးကိုပါထည့္ပီးလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ေဆာင္းမွာပေရလေလာက္ မေတာက္ေကလည္း မိုးခါလွ်ပ္စိမ္းျပေယွာင္ ၀င္းလားပါသည္။ အေဘာင္သွ်င္ၿခီကိုရွိခိုးလို႔ (အရီး ေကာင္းေကာင္းေက်းဇူးဟိပါေရ) ဟု ဆုပီးပါသည္။

မိုးလည္းသင့္ေအာင္ေခ်စဲလားပ်ာယ္ဆိုခါ ျပန္ထြက္လားပါသည္။ အရွက္ႏွင့္သိကၡာကိုဖံုးဖို႔ ထပိန္တထည္ေတာ့ရလားခပ်ာယ္။ ထပိန္ကို အသာေခ်ကိုင္ပ်ာယ္ မိုးရီထဲမွာေပ်ာက္လားေရ ယင္းမမကိုႀကည့္ယင္း အကၽြႏ္ုပ္သက္ျပင္းခ်မိပါသည္။

...........................
ေမာင္ေမာင္ (စစ္ေတြ)
(09/06/1998)