ကဇူးကိုင္းပံုျပင္

"သီခ်င္ေက စိန္မစားကဲ့၊ ကဇူးကိုင္းကိုလား" ဆိုေရစကားကို အေခ်ခါၾကားဖူးနားဝ ဟိခပါယင့္။ စုန္းေပါသည္ဟုသတင္းႀကီးေသာ ကဇူးကိုင္းရြာသို႔ ကိုယ္တိုင္ေရာက္ေသာအခါ...။

လက္ငါးေခ်ာင္းရာ
------------------
"ဆရာနတ္ေမာင္၊ ဆရာနတ္ေမာင္.... ဆရာထြန္းေမာင္ေခ် ျငမ္းစင္ထက္ကလူးက်ေရ ဆရာ" ဟု ညည့္ (၁၀) ခ်က္တီးေလာက္တြင္ အလုပ္သမားတေယာက္လာေျပာေသာေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္ ခ်က္ခ်င္းထလိုက္လားပါသည္။ တြိလိုက္ရေသာအခါ အကၽြႏ္ုပ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာသူငယ္ခ်င္း ထြန္းေမာင္ေခ်မွာ မ်က္စိျပဴးလွ်က္၊ ပါးစမွ အျမႇဳပ္မ်ားထြက္ကာ ေဂါင္းတြင္သြီးလူးလူးျဖင့္ သီဆံုးလွ်က္ဟိေၾကာင္းတြိလိုက္ရသည္။ အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕က ကိုထြန္းေမာင္ေခ်သည္ ယင္းနိက အရက္ေသာက္ထားသည္။ အရက္ေၾကာင့္ အသက္ပါဆံုးယံႈးရသည္ဟု အမ်ိဳးမ်ိဳးေဝဖန္လွ်က္ အသုဘကိစၥကို ပ်င္ဆင္ကတ္ရသည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း အလုပ္သမား (၄) ေယာက္ႏွင့္အတူ သူငယ္ခ်င္း၏အေလာင္းမွ အဝတ္မ်ားကိုလွယ္ရန္ အကႌ်ခၽြတ္လိုက္ေသာအခါ အေလာင္း၏ေနာက္ကုန္းတြင္ လက္ငါးေခ်ာင္းရာ ညိဳပုတ္ပုတ္အကြက္ႀကီးတကြက္ကို တြိလိုက္ရသည္။ ထိုအညိဳကြက္ႀကီးသည္ သြီးဥသကဲ့သို႔ စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္နီသည္။ ဤသည္မွာ သဆီ (ဝါ) မိစၧာမ်ား၏လက္ခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ရသည္ႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ားအားမေျပာဘဲ ထားလိုက္မိသည္။ သို႔ႏွင့္ အသုဘကိစၥေၾကာင့္ အလုပ္ခ်ဴတ္နီသည္တြင္ ကဇူးကိုင္းရြာသို႔မလားျဖစ္ဘဲ (၃-၄) ရက္ၾကာလားသည္။ ကဇူးကိုင္းရြာမွာ ေဆာက္လုပ္ေရးဝင္းမွ (၁) မိုင္ခန္႔ဝီးၿပီး အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းေတာလမ္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ထြန္းေမာင္ေခ်ႏွင့္ ထိုင္နီက် ရြာလယ္လဖက္ရည္ဆိုင္မွ ကုလိေမၼေခ်တိကို သံသယမကင္းေသာ္လည္း လြမ္းလွ်က္ဟိသည္။

ညီမငါးေဖာ္
------------
လဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ညီေအးမငါးေယာက္ဟိသည္။ အငယ္ဆံုးျဖစ္သူ မငယ္မွာ အသက္ (၂၀) ဝန္းက်င္ခန္႔ဟိၿပီး ငါးေယာက္လံုးမွာ အသက္ေကာင္းမကြာဟုထင္ရသည္။ ရုပ္မ်ားမွာ တ႐ုတ္မမ်ား၏မ်က္ႏွာေပါက္ျဖစ္ၿပီး မ်က္လံုးေထာင့္မွာ နီစပ္စပ္ႏွင့္ အၾကည့္ရဲရင့္သည္။ အသားအေရာင္ ဝင္းပစိုေျပသည္။ မွန္အိမ္မွိန္မွိန္ေခ်ရာ ထြန္းထားေသာ္လည္း ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါထြက္ေသာ နတ္သမီးမ်ားကဲ့သို႔လွသည္ဟုေျပာျခင္းထက္ ဖိုသတၱဝါမ်ားအား ဆြဲအားဟိေသာအသြင္ကိုေဆာင္သည္။ လဖက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ မီႊးႀကိဳင္ေသာရနံ႔တမ်ိဳးဟိသည္။ အကၽြႏု္ပ္အထင္ ထိုကုလိေမၼေခ်တိႏွိမ္းေသာ သနပ္ခါးမွ မႊီးျခင္းျဖစ္မည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ အျခားေသာ လဖက္ရည္လာေသာက္သူမ်ားအား မတြိရ။ အကၽြႏု္ပ္ရို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ညီေအးမငါးေယာက္ရာဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္၏မူလဗီဇအတုိင္း ကုလိေမၼေခ်မ်ားႏွင့္တြိက ရယ္စရာမ်ားကိုေဖာက္သည္ခ်ကာ ပြဲက်လွ်က္ဟိသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ သံသယျဖစ္ျခင္းအလွ်င္းမဟိ။ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ဝီးလွ်က္ အမ္းေတာင္တန္း၏အစြန္အဖ်ား ေတာင္ဂ်ိဳင္မ်ားၾကားက ဤဒါးလက္ေခ်ာင္းတန္းတားေဆာက္လုပ္ေရးတြင္ အလုပ္သင္အင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းလွ်က္ဟိေသာ ထြန္းေမာင္ေခ်ႏွင့္ အကၽြႏု္ပ္႐ို႕၏တခုတည္းေသာ အပန္းေျဖရာေလာကနိဗၺာန္သည္ကား ဤလဖက္ရည္ဆိုင္ပင္တည္း။ အခ်ိန္ပို မဆင္းရေသာညဥ့္မ်ားတြင္ လာထိုင္ေလ့ဟိသည္။ မၾကာေသာအခ်ိန္ကာလအတြင္း မငယ္ႏွင့္ထြန္းေမာင္ေခ်မွာ အက်ီဆိုက္လီကတ္သည္။ ထြန္းေမာင္ေခ် မသီခင္တရက္မွာ ထူးျခားေသာအျဖစ္အပ်က္တခု ျဖစ္ပ်က္ခသည္။

ခ်စ္၍သတ္ရသည္
------------------
ညဥ့္ (၁၀) ခ်က္တီးခန္႔တြင္ ထြန္းေမာင္ေခ်ႏွင့္မငယ္သည္ လဖက္ရည္ဆိုင္ေနာက္ဖက္ အိမ္ခန္းထဲသို႔ဝင္လားသည္။ အကၽြႏ္ုပ္မွာလည္း တားရန္မတတ္သာ။ မႀကီးကလည္းသေဘာတူသည့္အမူအယာျပသည္ႏွင့္ လႊတ္ထားသည္။ သူရို႕ႏွစ္ေယာက္တည္း ခ်စ္ရည္လူးလွ်က္ (၁) နာရီ ခန္႔ၾကာေသာအခါ ျပန္ထြက္လာကတ္သည္။ ထြန္းေမာင္ေခ်မွာ ညိႇဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ လဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ဆက္မထိုင္ပဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ရန္ေျပာသည္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္လာလတ္ကတ္သည္။ လမ္းတြင္အက်ိဳးအေၾကာင္းမီးျမန္းရာ ထြန္းေမာင္ေခ်က မငယ္ႏွင့္ခ်စ္ရည္လူးနီစဥ္တြင္ အပုတ္နံတေထာင္းေထာင္းထြက္လွ်က္ဟိေၾကာင္း။ အခန္းထဲသို႔ဝင္လားစဥ္က အခန္းထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေသာ္လည္း က်န္ေအးမ (၄) ေယာက္ပါ လာေရာက္ျပဳစုသည္ဟု ခံစားရေၾကာင္း။ အခ်စ္ရည္လူးၿပီးေသာအခါ မငယ္မွာ အလြန္ႏွစ္သက္ေက်နပ္ေသာအမူအရာကိုျပ၍ တသက္လံုးသူရို႕ညီေအးမငါးေယာက္ႏွင့္အတူတူနီရန္ ေျပာေသာအခါမွ သံသယစိတ္ဝင္ကာ ေၾကာက္ရြံ႕မိေၾကာင္း ယွင္းျပသည္။ ေနာက္နိတြင္ ထြန္းေမာင္ေခ်မွာ မိႈင္တိုင္တိုင္ျဖစ္လွ်က္ ညဇာဖက္ အရက္စေကေသာက္ျဖစ္သည္တြင္ ညဥ့္အခ်ိန္ပိုဆင္းေသာအခါ အလုပ္ခြင္၌ ဤသို႔ျငမ္းစင္ထက္မွ လူးက်သီဆံုးရျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ညီမငါးေဖာ္၏လက္ခ်က္ရာျဖစ္ရမည္ဟု အကၽြႏု္ပ္စိတ္ထဲ တပ္အပ္သိနီသည္။

စိန္ေခၚျခင္း
-----------
ထြန္းေမာင္ေခ်၏အသုဘကိစၥမ်ားၿပီး၍ ေနာက္ရက္သတၱတပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ယင္းလဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ အကၽြႏ္ုပ္တေယာက္တည္း ေရာက္လားသည္။ ညီမငါးေဖာ္မွာ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္၍ တက္ႄကြေသာမ်က္ႏွာအမူအယာမ်ားျဖင့္ အကၽြႏ္ုပ္အားဆီးႀကိဳလွ်က္ဟိသည္။ ထြန္းေမာင္ေခ်သီဆံုးလားေၾကာင္းေျပာေသာအခါ စိတ္မေကာင္းေယာင္ျပသည္ကို အကၽြႏု္ပ္ ေကာင္းေကာင္းရိပ္မိသည္။ ဆိုင္ေနာက္ေဖးက အိမ္ခန္းထဲလို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေမွာင္ထဲတြင္ ထြန္းေမာင္ေခ်တေယာက္ ငုတ္စုတ္ထိုင္နီသည္ကို ရုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရၿပီး ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္လားသည္။ အကၽြႏ္ုပ္မွာ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ေဒါသလည္းထြက္လွ်က္ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ လက္စားေခ်မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ "မငယ္... ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မေကာင္းမိစၧာတိလက္ခ်က္နန္႔သီရစြာ။ ယင္းမိစၧာတိ ကၽြန္ေတာ္ရေအာင္ ျပန္သတ္ဖို႔။ ေစာင့္ၾကည့္နီကတ္" ဟုေဒါႏွင့္ေျပာလွ်က္ ဆိုင္ထဲမွထြက္လာလတ္သည္။ အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဓါးေမွ်ာင္ကို ဘုရားစင္ေညာင္ရီအိုးထဲမွ ရီမ်ားျဖင့္ဆီးေၾကာလွ်က္ ေခါင္းအံုးေအာက္တြင္ထားလိုက္သည္။ အိပ္ရာထက္တြင္လွဲနီယင္း သနားဖြယ္ေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္း၏မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္ကာ တရားခံကို မည္သို႔မည္ပံုေဖာ္ထုတ္ရမည္ကို စိတ္ကူးၾကံစည္လွ်က္ဟိသည္။

ဘီလူးစီးျခင္း
------------
အကၽြႏ္ုပ္၏ဘဝတြင္ ဤတခါေလာက္ မိမိ၏အသက္ကို သီျခင္းတရားလက္တြင္းထဲသို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာအပ္ႏွံလိုက္ရေသာ ဆိုးရြားေသာအတြိအၾကံဳမ်ိဳး တခါလည္းမဟိဖူးပါ။ အိပ္ရာထက္တြင္လွဲနီယင္း အိပ္မြိမက်တက်အခ်ိန္တြင္ တန္းခါးဖြင့္လွ်က္ လူေလးေယာက္ဝင္လာသည္။ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဂ်ပန္နပန္းသမားမ်ားကဲ့သို႔ႀကီးမားေသာ အရိပ္မဲမဲႀကီးေလးခုသည္ အကၽြႏု္ပ္၏ၿခီႏွင့္လက္မ်ားကို ေလးဖက္ေလးတန္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း ၿခီႏွင့္လက္မ်ားကို ရုန္းထြက္ႏိုင္ရန္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားသည္။ လႈပ္၍ပင္မရ။ ေခၽြးျပန္လွ်က္ဟိသည္။ သတိဝင္လာ၍ ေဘးအိမ္ကိုအကူအညီေတာင္းမည္ဟု ေခါင္းေထာင္လိုက္ေသာအခါ ေနာက္ထပ္အရိပ္မဲမဲႀကီးတခုသည္ တန္းခါးေပါက္မွဝင္လာၿပီး ထြန္းေမာင္ေခ်မွာလည္း သနားစရာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေနာက္မွေမွ်ာင္၍လိုက္ပါလာသည္။ ေအာ္ခ်ိန္ပင္မရ ထိုအရိပ္မဲႀကီးသည္ အကၽြႏ္ုပ္၏ခါးကိုခြထိုင္လွ်က္ လိုင္ဖင္းကိုညွစ္သည္တြင္ ေအာ္ေသာ္လည္းအသံမထြက္။ လိုင္ဖင္းပ်စ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္စိျပဴးလွ်ာထြက္လာသည္။ ေၾကာက္စိတ္မႊမ္ၿပီး အသကုန္ရုန္းေသာ္လည္း တစိေခ်လည္း မလႈပ္။ ပကတိ အရိပ္မဲႀကီးငါးခု၏ ခ်ဳပ္ထားသည့္အတိုင္း ၿငိမ္လွ်က္ဟိသည္။ ထြန္းေမာင္ေခ်မွာလည္း ကူေဖာ္မရ။ ေဘးနားကထိုင္၍ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကည့္နီသည္။ အကၽြႏု္ပ္ မည္မွ်ပင္ရုန္းေသာ္လည္း မထူး။ လိုင္ဖင္းမွာလည္း ပ်စ္သထက္ပ်စ္လာသည္။ ပါးစက အျမႇပ္မ်ားထြက္လာရာ စိတ္ကိုလံုးလံုးေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး ဤအတိုင္းၿငိမ္ခံလိုက္သည္။ အလိုဟိသမွ် လုပ္ကတ္ဖိ။ သီျခင္းကိုရင္ဆိုင္ရေသာအခါ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကိုေအာက္မိလွ်က္ “ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ” စိတ္ထဲ တိုးတိုးရြတ္ဆိုလိုက္သည္။

တရားခံသိပ်ာယ္
---------------
ထိုသို႔ ရြတ္ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အကၽြႏု္ပ္၏ခႏၶာကိုယ္မွာ ေပါ့ပါးလားသည္။ အရိပ္နက္မ်ားအားလံုးႏွင့္ ထြန္းေမာင္ေခ်ပါ နီးစပ္ရာျပတင္းေပါက္မ်ားမွ ခုန္ထြက္ၿပီးလားကတ္သည္။ အကၽြႏု္ပ္လည္း အလြတ္မပီး ညာဖက္လက္ကို ေခါင္းအံုးေအာက္သို႔ထည့္၍ ဓါးေျမွာင္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ဘိတ္ဆံုးျမင္ရေသာ အရိပ္မဲမဲႀကီးကိုလွမ္းေပါက္လိုက္ရာ လက္ေမာင္းကိုစိုက္ဝင္လားသည္တြင္ ဓါးတန္းလန္းႏွင့္ထြက္ၿပီးလားသည္။ အရိပ္တြင္ ဓါးစိုက္ဝင္ႏိုင္သည္မွာ ေမွာ္ဆရာတဦးေျပာဖူးသည့္အတိုင္းပင္ ဘုရားေညာင္ရီအိုးမွရီမ်ားျဖင့္ ဆီးထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ႏိုင္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း တရားခံကို ေနာက္နိသိရပ်ာယ္ဟု ေက်နပ္မိသည္။ ယင္းနိက ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္အိပ္မေပ်ာ္ပဲ ညဥ့္လံုးေပါက္ထိုင္၍မိုးလင္းသည္။ မိုးလင္းေသာအခါ ကဇူးကိုင္းရြာဖက္သို႔ ထြက္လာလတ္သည္။ ရြာလယ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ လဖက္ရည္ဆိုင္ကိုရွာမတြိပဲ ယင္းနီရာတြင္ ေဗာဓိပင္ႀကီးတပင္ႏွင့္ ရီကန္ပ်က္တခုကိုရာ တြိရသည္။ ရြာမွာ အိမ္ေပါင္း (၃၀) ခန္႔ဟိၿပီး လမ္းတလမ္းရာဟိေသာေၾကာင့္ မွားႏိုင္စရာအေၾကာင္းမဟိ။ ဝါႀကီးအိုႀကီးတလံုး ထိုင္၍ဆီးလိပ္ဖြာနီသည္ကိုတြိေသာေၾကာင့္ လား၍မီးၾကည့္သည္။

“အဖိုး ... ေအနားက လဖက္ရည္ဆိုင္ ဇာသို႔ေရာက္လားပါေရလဲ”
“အေဝး... ေမာင္ေခ်... ေအရြာမွာ လဖက္ရည္ဆိုင္က မဟိကာ”
“အဖိုး ... ကၽြန္ေတာ္ ညကညဥ့္ခါကေတာင္ ေရာက္ခပါသိမ့္ေရ... ညီေအးမငါးေယာက္ဟိပါေရ ယင္းဆိုင္မွာ”
“အေဝး.. ေမာင္ေခ်... ညီမငါးေဖာ္နန္႔ မင္းတြိခပ်ာယ္ထင္ေရ.... ယင္းစုန္းမငါးေယာက္ကို တြိဖူးလူ.. အသက္ရွင္ေရလို႔မဟိေဝး... မင္းသတိနန္႔ရာ နီလီဖိ”

ယင္းပိုင္ေျပာေသာအခါ အကၽြႏု္ပ္မွာ ၾကက္သိမ္းၿဖိမ့္ၿဖိမ့္ထလားသည္။ ေဆာက္လုပ္ေရးသို႔ အယင္ျပန္လာလတ္ၿပီး ယင္းနိတြင္းခ်င္းပင္ အလုပ္မွႏႈတ္ထြက္ကာ ၾကံဳရာကားျဖင့္ မင္းျပားသို႔လိုက္ပါလာလတ္သည္။

ကဇူးကိုင္းသို႔ ကိုယ္တိုင္ေရာက္ဖူးေသာအခါ အသင္သိပါလိမ့္မည္။

..........................
(နတ္ေမာင္)