ဥစၥာေစာင့္

အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ရြာတြင္ ခႏၶာကိုေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ အလြန္သတၱိေကာင္းေသာ ကို၀င္းေမာင္ဆိုေသာလူတေယာက္ဟိသည္။ သူသည္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထက္သန္သူတဦးလည္းျဖစ္သည္။ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ ဘုရားသမိုင္းအင္တန္မ်ားမ်ားကို တီးမိေခါက္မိသူတဦးလည္းျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ရြာအရွိဖက္တြင္ ၿမိဳ႕ဦးေကၡာင္းေတာင္ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ အငယ္ေခ်ခါကဆိုလွ်င္ ၄င္ၿမိဳ႕ဦးေကၡာင္းေတာင္တခုလံုး ၿခံဳၾကပ္လွ်က္ ၿမိဳ႕ဦးေကၡာင္းဘုရားမွာ ျမင္မေကာင္း႐ႈမေကာင္းပ်က္စီးလွ်က္ဟိသည္။ ကို၀င္းေမာင္အပါအ၀င္ ရပ္ကြက္က လူလပ္ပိုင္းအရြယ္မ်ားဦးေဆာင္လွ်က္ ၿခံဳမ်ားကို ခြတ္ထုတ္ယွင္းလင္းၿပီး ဘုရားကိုျပန္လည္ျပဳပ်င္မြန္းမံကတ္ပါသည္။ ေတာရဆရာေတာ္တပါးအားပင့္ဖိတ္၍ အံုးမိုး၀ါးထရံကာ ယာယီေတာေက်ာင္းငယ္တခုေဆာက္လုပ္ကာ ကိုးကြယ္ထားဟိသည္။ ၿမိဳ႕ဦးေကၡာင္းေတာင္၏သ႑န္မွာ (ဂ) ငယ္သ႑န္ဟိသည္။ အလယ္တြင္ ယခင္သၤခ်ိဳင္းေဟာင္းတခုဟိၿပီး သၤခ်ိဳင္းကို မင္းသားကၽြန္းသို႔ေျပာင္းရႊိလိုက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ သၤခ်ိဳင္းေဟာင္းအရွာ၌ ဥယ်ာဥ္ၿခံစိုက္ပ်ိဳးလွ်က္ဟိသည္။ ၀ါကၽြတ္လွ်င္ ၿမိဳ႕ဦးေကၡာင္းေတာင္အေရာက္ ဆီမီးတိုင္မ်ားထြန္းညႇိပူေဇာ္ေလ့ဟိသည္။ ၀ါကၽြတ္တိုင္း ၿမိဳ႕ဦးေကၡာင္းေတာင္မွ ၀ါးေျပာင္းအေျမာက္ေဖာက္ေလ့ဟိပါသည္။ အသံမွာ အလြန္ေအာင္သျဖင့္ အဂယင့္ အေျမာက္ေဖာက္သည့္အတိုင္းၾကားရသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕လူငယ္မ်ားမွာ ၀ါးေျပာင္းအေျမာက္ေဖာက္တိုင္း ၿမိဳ႕ဦးေကၡာင္းေတာင္သို႔လားေရာက္၍ ၀ိုင္းၾကည့္ေလ့ဟိသည္။ ၿမိဳ႕ဦးေကၡာင္းေတာင္အေနာက္ဖက္တြင္ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ ေဘာ္လံုးေက်ာက္ေလ့ဟိေသာ ကြင္းငယ္တခုဟိသည္။ ထိုကြင္းတြင္ ႏြီရာသီဆိုလွ်င္ စြန္တင္ေလ့ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕စြန္တင္လွ်င္ ကို၀င္းေမာင္က ၿမိဳ႕ဦးေကၡာင္းေတာင္ထက္မွနီ၍ တက္လာသမွ်ေသာစြန္မ်ားကို သိမ္းက်ံဳးျဖတ္ေလ့ဟိပါသည္။ ထိုကြင္းကို ယခုအခါ အလယ္တန္းေက်ာင္းေဆာက္လိုက္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။

ကို၀င္းေမာင္သည္ ၄င္းေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥအ၀၀ကို ကူညီပီးေလ့ဟိသည္။ ေတာင္ေျမာက္ဖက္တြင္ ရီတြင္းတတြင္းဟိသည္။ ေက်ာက္ထရံျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ရွိေဟာင္းရီတြင္းတတြင္းျဖစ္သည္။ ရီမွာ အလြန္အီးၿပီးအလြန္ခ်ိဳသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြက္ ကို၀င္းေမာင္မွာ အၿမဲတမ္းမၿငိဳမျငင္ဒိုင္ခံ၍ ရီခပ္ပီးေလ့ဟိသည္။ ႏြီရာသီဆိုလွ်င္ လီအလြန္တိုက္သျဖင့္ ကို၀င္းေမာင္မွာ ႏြီရာသီေရာက္တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ လားအိပ္ေလ့ဟိသည္။ တရက္နိ လျပည့္တညတြင္ အလြန္နာသာေသာ သာျခင္းသံကို ၾကားရသည္ဟုဆိုသည္။ အစပထမတြင္ လေရာင္ေအာက္တြင္ ရီခတ္လာေသာ အေကာင္မေခ်တိ သျခင္းဆိုသည္ဟုထင္မိသည္။ ၄င္း သာျခင္းသံမွာ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သာျခင္းသံမွာ တခါတရံ ညဥ့္နက္သိုင္ေခါင္တြင္လည္း ေပၚလာတတ္သျဖင့္ တစံုတခုထူးဆန္းနီသည္ကို သတိထားမိသည္။ ဆရာေတာ္လည္းၾကားရသည္ဟုဆိုသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္းၾကားရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္မွာ ညဦးေစာေစာဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးသည္ႏွင့္ ဘုန္းဘုန္းခ်အိပ္ေပၚလားသျဖင့္ ညဥ့္နက္သိုင္ေခါင္သျခင္းဆိုသံကို သတိမျပဳမိ။ ရံဖန္ရံခါ ၾကားရဖန္မ်ားလာေသာအခါ ကို၀င္းေမာင္စိတ္ထဲ၌ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ တရက္နိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအိပ္နီဆိုက္ တေယာက္တည္းအသံၾကားရာ လိုက္ပါလားရာ အ၀တ္ျဖဴျဖဴျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္အား အုတ္ဂူထက္တြင္ထိုင္လွ်က္ တိြသည္။ မ်က္ႏွာကိုမူကား မျမင္ရ။ မ်က္ႏွာကို လေရာင္ဖက္သို႔ လွည့္ထားသျဖင့္ ေနာက္ေၾကာဖက္ကိုရာ ျမင္ရသည္။ ဆံဖင္ကို ဖားလ်ားခ်ထားသည္။ အရြယ္မွာ အသက္ (၃၀) အရြယ္ခန္႔ျဖစ္သည္။ ကို၀င္းေမာင္မွာ သတၱိေကာင္းသူျဖစ္သျဖင့္ တုန္လႈပ္ျခင္းမျဖစ္မိ။ ၄င္းမိမၼအား မွင္သက္ၾကည့္နီယင္း မိမၼမွာ ရုပ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္လားသည္။ သို႔ၿပီးမွ ကို၀င္းေမာင္သတိရလာသည္။ သို႔ေသာ္ ၄င္းအမ်ိဳးသမီးထိုင္နီခသည္ အုတ္ဂူသို႔တိုင္ လားၾကည့္ရဲသည္အထိ သတၱိမဟိ။ အနည္းငယ္တုန္လႈပ္မိသည္ကားအမွန္။ လူႀကီးသူမမ်ားက ဤနီရာတြင္ သိုက္ဟိသည္ ဥစၥာေစာင့္ဟိသည္ဟု ေျပာဆိုေလ့ဟိသည္။ မိမိမ်က္စိႏွင့္ တပ္အပ္ျမင္မွ ယံုသည္။ ဤသို႔ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္တြင္ ဇာအမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကလည္း ဤနီရာသို႔လာ၍ သျခင္းဆုိႏိုင္စရာအေၾကာင္းမဟိ။ ဤကိစၥကို သူတေယာက္တည္းလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း အသိမပီး။ ဆရာေတာ္အားလည္းမတိုင္ပင္။ သူ႔စိတ္ထဲ၌ တဲထားသည္။

အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ရြာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၾကက္စ်ီးရပ္ကြက္ဟိသည္။ ထိုၾကက္စ်ီးရပ္ကြက္မွာ သွ်စ္ေသာင္းဘုရားသို႔ လားရာလမ္းတြင္ဟိသည္။ သွ်စ္ေသာင္းဘုရားသို႔မေရာက္မွီ ဦးစြာပထမျမင္ရေသာ ေစတီႏွင့္ေတာင္ကို သၤခ်ီေတာင္ဟုေခၚသည္။ သၤခ်ီေတာင္မွာ သွ်င္ျမ၀ါေတာင္ႏွင့္ နံခ်င္းၿပိဳင္ျဖစ္သည္။ ၾကားတြင္ ဖိုးေခါင္ေတာင္ဟိသည္။ ထိုဖိုးေခါင္ေတာင္တလပ္၌သာလွ်င္ သွ်စ္ေသာင္းဘုရားကို တည္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ၄င္းသၤခ်ီေတာင္ေျမာက္ဖက္တြင္ ဒုကၠံသိမ္ႏွင့္ ေလးမ်က္ႏွာေစတီဟိသည္။ ေလးမွ်က္ႏွာေစတီမွာ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕တည္ ဘုရင္မင္းေစာမြန္တည္ခေသာ ေစတီေလးဆူအနက္ အထင္ရွာဆံုးေစတီတဆူျဖစ္သည္။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ဂူေလးေပါက္ ဘုရားေလးဆူျဖင့္တည္ထားၿပီး ဘုရားပုလႅင္ခံုႏွင့္ မုခ္ကႏုတ္ပန္းမွာ အလြန္လက္ရာေျမာက္ေသာ ေက်ာက္ဆစ္လက္ရာျဖစ္ပါသည္။ ဒုကၠံသိမ္ႏွင့္ သၤခ်ီေတာင္အၾကား ေလးမ်က္ႏွာေစတီသို႔လားရာလမ္းအေနာက္ဖက္တြင္ ရပ္ကြက္ငယ္တခုဟိပါသည္။ ထိုရပ္ကြက္ထဲတြင္ ဇီးပင္မ်ားစြာဟိသည္။ ထိုေနာက္ ၾကက္စ်ီးေခ်ာင္းသည္ ၄င္းရပ္ကြက္ေနာက္ဖက္မွနီ၍ ဘားမိဘားကရားဟိရာ ပန္းစ်ီးေျမာင္းဖက္သို႔တိုင္ စီးဆင္းသည္။ ထိုရပ္ကြက္၏အရွိဖက္တြင္လည္း ေက်ာက္နံရံျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ရွိေဟာင္းရီတြင္းတတြင္းဟိသည္။ ၄င္းရီတြင္းအရွိဖက္ကြင္းတြင္ သွ်စ္ေသာင္းဘုရားပဲြက်တိုင္း က်င္တိုက္သည့္ကြင္းျဖစ္သည္။ ထိုရပ္ကြက္တြင္ ဗိေႏၶာဆီးဆရာတဦးဟိသည္။ သူသည္ စုန္းေမွာ္အတတ္ပညာကိုေလ့လာလိုက္စားသည္။ ျမန္မာစစ္တပ္အၿငိမ္းစားတဦးျဖစ္ၿပီး ထိုစုန္းေမွာ္အတတ္ကို သွ်မ္းျပည္မွသင္ယူခသည္ဟုဆိုသည္။ သူသည္ ဘိုးေတာ္ေယာင္ေယာင္ ေဗြေတာ္ေယာင္ေယာင္ျဖင့္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္သည္။ သွ်စ္ေသာင္းေဂါပကအသင္းတြင္လည္း အသင္း၀င္ျဖစ္ဖူးသည္ဟုဆိုသည္။ အသက္မွာ (၆၀) အရြယ္ခန္႔ဟိၿပီး ဆံပင္ျဖဴၿပီးျဖစ္သည္။ သမီးတဦးဟိသည္။ သမီးႏွင့္အတူနီသည္။ ၄င္းေဗြေတာ္၏နာမည္မွာ နတ္ေကာင္းစံရႊီျဖစ္သည္။ မိုးဦးက် ေခ်ာင္းသွ်င္မ ရြာသွ်င္မနတ္ပူေဇာ္ေသာအခါ သူက ပန္းက်င္းတီးေလ့ဟိသျဖင့္ သူ႔အားနတ္ေကာင္းစံရႊီအျဖစ္အမည္တြင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕နန္းရာကုန္းအလယ္တည့္တည့္တြင္ နတ္ေမာင္ရုပ္ထုတခုဟိသည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ယင္းရုပ္ထုအား နတ္ပူေဇာ္ေလ့ဟိသည္။ နတ္ကတိုင္း နတ္ေကာင္းစံရႊီက ပန္းက်င္းတီးသျဖင့္ သူ႔အားတၿမိဳ႕လံုးကသိသည္။

ကို၀င္းေမာင္၏စိတ္တြင္ သူႏွင့္တိတ္တိတ္ပုန္းတိုင္ပင္မည္ဟု အႀကံဟိသည္။ သို႔ျဖင့္ သူထံလားေရာက္၍ အႀကံဥာဏ္ရယူသည္။ နတ္ေကာင္းစံရႊီက ဥစၥာေစာင့္ျဖစ္ေၾကာင္းတပ္အပ္ေျပာသည္။ ဥစၥာေစာင့္ကိုဖမ္းႏိုင္လွ်င္ ဥစၥာဟိသည့္နီရာကိုေဖာ္ႏိုင္ေၾကာင္းဆိုသည္။ ထိုသို႔ဖမ္းႏိုင္ရန္ စနီအၤဂါနိသီဆံုးသူအမ်ိဳးသမီးတဦး၏ဆံကိုရယူၿပီး ၄င္းဆံေညႇာ္တိုက္၍ ဖမ္းႏိုင္သည္ဟုဆိုသည္။ ထိုဆံေညွာ္နံ႔ရလွ်င္ ဥစၥာေစာင့္သည္ ေခတၱမူးမိလားၿပီးလွ်င္ ကိုယ္ေရာင္မေဖ်ာက္ႏိုင္ဘဲဟိသည္။ ထိုအခ်ိန္ကို ဂ်က္ေကာင္းယူၿပီး အငိုက္ဖမ္းလွ်က္ ဥစၥာဟိရာအရပ္ကိုထုတ္ေျပာရန္ ၿခိမ္းေျခာက္ေတာင္းယူရသည္ဟူ၏။

ကို၀င္းေမာင္တြင္ တရပ္ကြက္တည္း အုန္းတပင္စုမွ ကိုသန္းေအာင္ဟူေသာ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္တေယာက္ဟိသည္။ ကိုသန္းေအာင္ႏွင့္ ထိုကိစၥကိုတိုင္ပင္သည္။ သန္းေအာင္ကလည္းသေဘာတူသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥကို သံုးေယာက္သားညွိ၍ စနီအၤဂါသီဆံုးမည့္အမ်ိဳးသမီးတဦးကိုေစာင့္ဆိုင္းရသည္။ ကိုသန္းေအာင္၏စကားအရ (၇) လခန္႔ၾကာသည္ဟုဆိုသည္။ (၇) လၾကာၿပီးမွ သူရို႕ေစာင့္ဆိုင္းနီေသာအခါႀကံဳသည္။ ရက္လည္ဆြမ္းမသြတ္ခင္ ဆံကိုလားေဖာ္ယူရသည္ဟုဆိုသည္။ ၄င္းဆံကိုရယူၿပီးေနာက္ ၄င္းဥစၥာေစာင့္အမ်ိဳးသမီးထြက္မည့္နိကိုေစာင့္ရသည္။ အထူးသျဖင့္ လျပည့္လကြယ္ညမ်ားတြင္ထြက္ေလ့ဟိသျဖင့္ လျပည့္လကြယ္ကို ေစာင့္ဖမ္းရသည္။ ဆရာေတာ္မရိပ္မိေအာင္ ၀ါတြင္းကာလ ဥပုသ္ေစာင့္သည္ကိုအမွည္ျပဳ၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ လားအိပ္ရသည္။ ၀ါေခါင္လျပည့္နိတြင္ အခိုက္ႀကံဳသည္။ သာျခင္းသံကိုၾကားရသည္။ သံုးေယာက္သားတိတ္တိတ္ပုန္းဆင္းလာလတ္ကတ္သည္။ အုပ္စုေကာင္းသျဖင့္ ေၾကာက္စိတ္လံုး၀မဟိ။ သံုးေယာက္စလံုး၌ ဒုတ္ဒါးအစံုပါသည္။ ဓါတ္ေတာင့္အားေကာင္းေကာင္းတလက္ပါသည္။ ဆံေညွာ္တိုက္ရန္ မီးဆဲြလည္းအဆင့္သင့္။ ၄င္းဥစၥာေစာင့္မအား တိြနီက်အုပ္ဂူထက္တြင္ တြိသည္။ အခ်ိန္ဆိုင္း၍မျဖစ္။ ကိုယ္ေရာင္မေပ်ာက္ခင္ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ငန္းစရေတာ့သည္။ နတ္ေကာင္းစံရႊီက စ၍ဆံေညွာ္တိုက္သည္။ လီလည္းလီသင့္ျဖစ္သျဖင့္ ဆံေညွာ္နံ႔ရရခ်င္း ဥစၥာေစာင့္မက သျခင္းဆိုရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ မ်က္ႏွာလွည့္လာသည္။ ထိုအခါမွ ဥစၥာေစာင့္မ၏မ်က္ႏွာကို အေသအခ်ာျမင္ရသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ၀၀၀ိုင္း၀ိုင္းျဖစ္သည္။ အသက္မွာ ထင္သည္ထက္ အနည္းငယ္အိုစာနီသည္။ (၅၀) ေက်ာ္အရြယ္ျဖစ္သည္။ အရုပ္ဆိုးဆိုးျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာတြင္ ႀကီကဲြ၀မ္းနည္းနီသည့္အရိပ္အေယာင္ျမင္ရသည္။ နီၾကန႔္ၾကန္႔ျဖစ္ၿပီး ပါးရီမ်ားစြာတြန္႔လွ်က္ဟိသည္။

ဥစၥာေစာင့္မက တလွမ္းခ်င္းၿခီေဆာင့္လွမ္းလာၿပီး သံုးေယာက္သားရွိတြင္ ရပ္ေစာက္ရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သံုးေယာက္စလံုးအား မ်က္လံုးနီနီျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္သည္။ သူမ၏မ်က္လံုးမွာ သပိတ္ေရာင္ေတာက္နီသည္။ မ်က္စြန္တြင္ သူမ၏ေဒါသကို အထင္းသားျမင္ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ၿခီေဆာင့္ၿပီး တက္သီးတခ်က္ ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္သည္။ တက္သီးေခါက္သံမွာ သံကိုသံခ်င္းရိုက္သည့္အလား အလြန္စူးၿပီး ျပင္းထန္သည္။ အားလံုးလိပ္ျပာလြင့္စိုင္ကုန္သည္။ ပထမဆံုးစၿပီးသူမွာ နတ္ေကာင္းစံရႊီျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ကိုသန္းေအာင္။ ကို၀င္းေမာင္က မည္သည္ေလာက္သတၱိေကာင္းသည္ဆိုေသာ္ျငားလည္း တေယာက္တည္းမက်န္၀ံ့။ သူလည္း လိုက္၍ၿပီးသည္။ နတ္ေကာင္းက ေနာက္လွည့္မၾကည့္ရန္ အတန္တန္မွာသည္။ သို႔ေသာ္ ကို၀င္းေမာင္က အလြန္သတၱိေကာင္းၿပီး စူးစမ္းခ်င္စိတ္လြန္ကဲနီသျဖင့္ ရြာအ၀င္တြင္ တခ်က္ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ခ်က္ခ်င္း ”ေျဖာင္း” ဟု လိုင္ရိုးက်ိုဳးသံၾကားရသည္။ ၿပီးလွ်င္ မ်က္ႏွာျပန္လွည့္မရဘဲ မ်က္ႏွာေနာက္ခိုင္းႏွင့္ ဆက္ၿပီးသည္။ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ အသက္ကုန္သည္။ မ်က္ႏွာကို လံုး၀တည့္မရ။ မ်က္ႏွာကို သူမ်ားျမင္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ကိုေမွာက္ခံုထားရသည္။ အစိမ္းျဖစ္သျဖင့္ နိခ်င္းညမကူး သၤၿဂိဳဟ္လိုက္ရသည္။

ယင္းနိမိုးထက္ေစာေစာ ကို၀င္းေမာင္ေကာင္ညင္းေပါင္းလာ၀ယ္သည္ကို ျမင္ေယာင္နီပါသိမ့္သည္။ ေကာက္ညင္းေပါင္းသည္မကိုလည္း “ႏွမ္းစေကေခ်ေလာက္ အပိုထည့္ပီးပါအရီး“ ဟု ေနာက္ဆံုးေျပာခသံကို ယခုတိုင္အကၽြႏ္ုပ္နားထဲ ၾကားေယာင္နီတုန္းျဖစ္သည္။
................
(သာလွဦး)