ေတာပန္း

ေလာကမွာကိုယ္လုပ္ခ်င္စြာကို လြတ္လြတ္လပ္ လပ္လုပ္ရေရဘဝမ်ဳိးကို က်ေနာ္လိုခ်င္ပါသည္။ အခုက်ေနာ့္မွာ ေကာင္းခက္ပါယင့္။ ပဇာေၾကာင့္လဲ။ ပဇာေၾကာင့္လဲဆိုေသာ္ က်ေနာ္ေက်ာင္းကအျပန္ အိမ္ကိုေရာက္မဆိုက္ ဖခင္ႀကီးထံမွ စာတေစာင္ေရာက္လာသည္။ စာပါအေၾကာင္းအရာမွာ ရခုိင္ျပည္ကိုတပတ္အတြင္းအေရာက္ျပန္လာရန္ႏွင့္ က်ေနာ့္အတြက္ သမက္တတ္ပီးရန္ သင့္ေတာ္ေသာကုလိေမၼေခ်တေယာက္အား ရွာထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အကယ္၍မေရာက္လာပါက ေနာက္ေနာင္ေငြေၾကးပံပို႔ပီးလိမ့္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ရြီးထားသည္။ ထိုစာႏွင့္အတူ ေငြတသိန္းလည္းပါလာသည္။ ရွိလူႀကီးမ်ား ကေကာင္းခက္သည္။

ယင္းပိုင္ႏွင့္ ေမာ္ဒန္ေလာက၊ Internet ေလာက၊ Globalization ေလာကထဲက လူကိုမွ တခုဆိုတခုလည္းမဟိပဲ အရာရာမွာ မတိုးတက္မဖြံ႕ျဖိဳးသိမ့္ေရ မင္းျပားျမိဳ႕ကိုျပန္ေခၚပ်ာယ္ ကၽြန္းသမေခ်တေယာက္ႏွင့္ရာ ပီးစပ္ဖို႔ဟုဆိုသည္။
က်ေနာ္တခုလည္းေျပာလို႔မရ။ မခက္လားေယ။ ဘေဇာင္လုပ္ရပါဖို႔လဲ။ ယင္း ကုလိေမၼေခ်ကေတာ့ႀကိဳက္ဖို႔ပ။ က်ေနာ္က ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေက်ာင္းတက္နီေရ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလ။ ေနာက္ၿပီးေက စေကေလာက္ နာမည္ထြက္စျပဳနီေရ Model ေခ်တေယာက္။ ယင္းပိုင္လူကို ဇာကုလိေမၼေခ်က မႀကိဳက္ဘဲနီဖို႔လဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မေက်နပ္။ က်ေနာ့္ဖခင္စြာ မစိုင္းစားမဆင္ျခင္ဘဲ ရခုိင္ရုိးရာသမက္တက္ဓေလ့ကုိ အသံုးခ်ၿပီး မိဖပါ၀ါျပေရဟု ထင္သည္။

က်ေနာ့္အထင္ သူ႐ို႕ေဖးသာမပို႔ပီးခ်င္လို႔ မယားပီးစပ္ဖို႔လုပ္ေတဟု ထင္သည္။ က်ေနာ္ ေဖးသာတန္ဖိုးကိုနားလည္ပါသည္။ ေယေကလည္း သိေရအတိုင္း ေမာဒန္ေလာကဆုိစြာက ေဖးသာသံုးရသည္။ ေအေလာကမွာ ေဖးသာမသံုးဘဲေအာင္ျမင္ေရလူ ဇာသူဟိလို႔လဲ။ ေနာက္ၿပီး သူ႐ုိ႕ကေျပာသည္ က်ေနာ္ ကုလိေမၼေခ်တိႏွင့္ ထိိုတို႔ေဒတို႔ လုပ္ဖို႔အ႐ြယ္မဟုတ္ပ်ာယ္လတ္။ မခက္လား။ ေဒေလာကမွာက တပ်င္းလွပါေရဆိုေရစြတိက မ်ားမွမ်ားမဟုတ္လား။

က်ေနာ္က ဇာအသားႏွင့္ထုထားလို႔ ခံႏိုင္ဖို႔လဲ။ က်ေနာ္က သူရုိ႕ကိုခ်စ္လားဆိုေက မခ်စ္၊ ေယေကလည္း အိုင္တြိေက ၿခီဆီးခ်င္ေရစိတ္ က်ေနာ့္မွာဟိေရ။ လူငယ္ရာမနား။ ဟိဖို႔ပ။ ယင္းခ်င့္ကို လူႀကီးလုပ္ေတလူတိက နားလည္ပီးရဖု႔ိပ။ အခု လုံးဝနားလည္မႈမပီး။ သူ႐ို႕ကို အာခံရေအာင္လည္း က်ေနာ္ကေဖးသာ မရွာႏိုင္။ ကိုယ့္စြာကို ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္းမဟိ။ ေနာက္ျဖစ္လာဖို႔ ငတ္ျပတ္မႈႏွင့္ ဆင္းရဲဒုကၡတိကိုလည္း ခံႏိုင္ဖို႔မဟုတ္။ သူ႐ို႕ ဇာေလာက္ေဂါင္းမာေရဆိုစြာ က်ေနာ္သိသည္။ က်ေနာ္က သူ႐ို႕သားကို။ က်ေနာ္က သူရုိ႕ပိုင္ ေခါင္းမမာႏိုင္ေရအတြက္ ၿငိမ္ခံလိုက္ရသည္။

က်ေနာ့္မိဖမ်ား ၾကည့္႐ႈပ်ာယ္ သေဘာက်ရွာထားေရ မိမၼေခ်မွာ မင္းျပားၿမိဳ႕ေျမာက္ဘက္ (၁၅) မိုင္ အကြာတြင္ဟိသည့္ “ေမလြမ္း” ရြာကပါ။ ကေကာင္းလွေရ မိန္းမေခ်ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာထြက္ေတရြာျဖစ္လို႔ “မိမၼလွရြာ” ဟုလည္းေခၚသည္။ ထိုအယင္ေခတ္က ရခုိင္ဘုရင္ မိဖုရားေတာ္ေကာက္ေတ မိမၼလွကၽြန္း (၄) ကၽြန္းတြင္ ေအနီရာလည္းပါသည္။

ေယေကလည္း ေဒႏိုင္ငံ၏အလွဆံုး model တိႏွင့္ တြဲခုတ္လာေရ က်ေနာ့္အတြက္ ေအအနီးအနားပတ္၀န္းက်င္မွာ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲက လွပါေရလုိ႔အသိအမွတ္ျပဳခံရေလာက္ေအာင္ မိမၼေခ်တိဟိလီဖုိ႔ကား မထင္။ ေနာက္ၿပီး ရခုိင္သမဆိုစြာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရုပ္အဆိုးဆံုးမဟုတ္လား။ ေယေကလည္း က်ေနာ့္မိဖတိကေတာ့ခါ ေမလြမ္းရြာသူမွာ အလြန္တရာေခ်ာေမာလွပေၾကာင္း၊ “ငါ့သားေမာင္ မယားရကံေကာင္းေရ” ဆိုစြာစကားကို ရက္ျပတ္ေျပာနီလီကတ္ပါပ်ာယ္။ ကုလိေမၼေခ်၏အ႐ုပ္ကိုကားမျမင္ဖူး။ သူမ၏နာမည္ကေတာခါ့ ႏုႏု။

မင္းျပားၿမိဳ႕တြင္း မင္းကန္ႀကီးေဘးတနီရာမွာပါ။ မိုးစုန္းစုန္းမလင္းသိမ့္ေရ မိုးထက္အာရုဏ္ေခ်မွာ ႏွင္းထူထူထပ္ထပ္က်နီလို႔ ၿမိဳ႕ကို ၀ိုးတိုး၀ါးတားျမင္ရသည္။ ေယၿပီးေက ၿမိဳ႕ေရမလႈပ္လွ်ား ေက်ာက္ရုပ္အလား ၿငိမ္သက္လွ်က္ဟိသည္။ ေယေကလည္း က်ေနာ့္အိမ္ရွိ ၿမီကြက္လပ္တြင္ကား ဆူညံလႈပ္လွ်ားနီသည္။ ထိုလူတိကား တျခားလူတိမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။

မိုးကာစ၊ ၀ါးလံုးတိႏွင့္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေအာ္၍ မ႑ပ္ေဆာက္နီျခင္းျဖစ္သည္။ သူရုိ႕ေဆာက္လုပ္သမွ်မွာလည္း ပ်က္စီးဖို႔အေၾကာင္းက ဖန္လာပါသည္။ ရုတ္တရက္ အာကာျပင္သည္ မတည္ၿမဲျခင္းသေဘာကိုေဆာင္၍ ၿပိဳက်လတ္သည္။ ေကာင္းခင္တခုလံုးသည္ မိုးႀကိဳးသန္လ်က္ျဖင့္ပိုင္းျဖတ္ခံလိုက္ရၿပီး မိုးရီစက္မ်ားသည္ ကမၻာၿမီျပင္ေပၚသို႔ အတားအဆီးမဟိ က်ဆင္းလာသည္။ ထုိမိုးစက္မိုးႀကိဳးႏွင့္အတူ လီမင္းလည္း၀င္ေရာက္လာသည္။ မ႑ပ္တခုလံုးကုိ ယူေဆာင္တိုက္စားပစ္လိုက္သည္။

နီမင္းလည္း က်ိန္းေတာင္တန္းကို လြန္ေျမာက္လာေသာအခါ မႈန္၀ါး၀ါး ေမွာင္မိုက္မိုက္ၿမိဳ႕သည္ လင္းက်င္းလာသည္။ သင့္ေအာင္ေခ်ေလာက္က ငွားထားေသာကားေရာက္လာေသာအခါ လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားကိုေဆာင္၍ ေမလြမ္းရြာသို႔ ထြက္ခြာလာလတ္ကတ္သည္။ မိုးကလည္းႀကီးသထက္ႀကီးလာခါ ကားစီးရစြာမွာလည္း ကားရီကားရားက်သည္။ နီရာကက်ိဳင္းစြာမွာ မိုးကလည္းယိုသည္။ လီႏွင့္အတူ မိုးတိုး၀င္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ပါးတြင္း သြားအခ်င္းခ်င္းရိုက္ပနာ တဆပ္ဆပ္တုန္နီသည္။

သူ႔အိမ္ရွိတြင္ မ႑ပ္ထိုးထားစြာကို တြိရသည္။ သူ႔မိဘတိက က်ေနာ့္ကို အခန္းတခန္းပီးၿပီး အျပင္သို႔ထြက္လားကတ္သည္။ က်ေနာ္အခန္းထဲသို႔၀င္လိုက္စြာႏွင့္ ေမလြမ္းရြာသူကို တိြရသည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ား၏ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္တြင္ လွပေရမိန္းမပ်ိဳတိမွာ ျဖဴျဖဴဖတ္ဖတ္ ပိန္ပိန္ညွပ္ညွပ္ လီဟပ္စြာႏွင့္လဲဖို႔။ ေအကၽြန္းရြာ ေမလြမ္းရြာသူေခ်မွာကား ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း၊ ၀င္း၀င္းစက္စက္အလွကို ပုိင္ဆိုင္ထားသည္။

ၾကက္သီြးေရာင္ထပိန္အား ရင္ကန္႔ပ်ာယ္ သနပ္ခါးႏွိမ္းထားသည္။ သနပ္ခါးရနံ႔တိကဆုိစြာက သူရို႕က်ည္းသက္သက္ဆိုေက မီႊးရုံရာမီႊးၿပီး ၫိႈ႕အားမဟိ။ ေအေမလြမ္းရြာသူ၏ ခႏၶာကိုယ္က ထြက္လာေရသနပ္ခါးရနံ႔ကား က်ေနာ့္အား သူ႔အနားကိုတိုးကပ္လာေအာင္ သူ႔ပါးက က်ေနာ့္မ်က္လံုးအား လဲႊဖယ္မလားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ထားသည္။ ရီခ်ိဳးၿပီးခါစျဖစ္လို႔ ပါးလႊာေသာ ထပိန္အသားရို႕မွာလည္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ ပိျပားကပ္နီလို႔ သူမ၏စြဲမက္ဖြယ္ ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းအလွကို ၾကင္းၾကင္းလင္းလင္းျမင္ရသည္။ လီကလည္းတအုန္းအုန္းႏွင့္ ထရံအားတိုက္ခတ္နီသည္။ က်ေနာ့္တသက္တကိုယ္ ေအေလာက္လွေရအလွမိ်ဳး မျမင္ဖူးခပါ။ သူမ၏ ရွက္ကြန္႔တကို႔မ်က္ႏွာထားေခ်က က်ေနာ့္ႏွလံုးသီြးကို ပြက္ပြက္ဆူစီသည္။

မိမၼေခ်တေယာက္သည္ ေယာက်ၤားတေယာက္၏ခႏၶာကိုယ္အား ႏီြးေအာင္လုပ္ပီးႏိုင္သည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကထြက္နီသည့္ သနပ္ခါးရနံ႔သည္ က်ေနာ္၏ ထိုင္းမႈိင္းေသာစိတ္အာရုံအား လန္းဆန္းစီသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိန္းေအာင္းခေရ ေမလြမ္းရြာသူႏွင့္ပတ္သက္ေတ သေဘာတရားဟူသမွ်ရို႕သည္လည္း အရည္ေပ်ာ္က်လားခဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း သူမကို ဖက္နမ္းမိသည္။ ထိလိုက္တိုင္းအိနီေရ သူ႔ပါးျပင္ေခ်ေဖာဠဗၺာအာရုံမွာ နစ္ျမဳပ္လားသည္။ ေဖးသာပီး၀ယ္လို႔ရေရ မိန္းမရို႕၏အထိအတြိကား ေဖးသာကုန္စြာရာ အဖတ္တင္သည္။ ေသခ်ာခ်ာခ်ာသိပါပ်ာယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးသူတိႏွင့္ထိတြိခရပံုတိကိုေတြးမိတိုင္း အန္ခ်င္လာသည္။ ေမာ္ဒန္အလွတိႏွင့္ေပ်ာ္ပါးခရစြာကို မသထီႏွလံုးပ်ိဳ႕လာသည္။

ၿမိဳ႕သမတိမွာဆိုေက lotion ႏွင့္ မိတ္ကပ္ထူထူေအာက္မွာ အသားအေရာင္တိ မသာေကာင္ပိုင္။ သူရို႕၏အထိအတြိ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့ပံုကိုခံစားယင္း က်ေနာ့္မ်က္ရည္ တေပါက္ေပါက္စီးက်လာသည္။ ေမလြမ္းရြာသူမေခ်မွာ က်ေနာ့္အျဖစ္ကို ရိပ္မိပံုမေပါက္။ ေအေဒသ၏အရုိးကြဲေအာင္အီးေရ က်ီးမ,လီဒါဏ္မခံႏိုင္လို႔ မ်က္ရည္က်သည္ဟုထင္သည္။ မဂၤလာဦးမိြရာထက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ့္အခ်စ္၏ရင္ခုန္သံသည္ အျပင္အိမ္ထရံသို႔တိုက္ခတ္နီေသာက်ီးမလီႏွင့္အၿပိဳင္ တအုန္းအုန္းေအာ္ျမည္လွ်က္ဟိသည္။

......................
(ပန္းလွေအာင္)